Hier bespreek ik enkele zogenaamde klassiekers, enkele films waar ettelijke miljoenen mensen het warm van krijgen en dus beschouwd worden als all time classics, maar die mij om een of andere (gegronde?) reden koud laten. Dus wees niet boos... "it's only an opinion... they're like assholes, everybody has one" ("Dirty Harry).
GLADIATOR (2000) **1/2
Het grote probleem van "Gladiator" is dat de film al zijn kruit verschiet in de eerste grote gevechtsscene (in de bossen) en nadien dit hoge niveau niet meer haalt. De gevechten in de arena zijn allesbehalve slecht te noemen, maar ik kreeg telkens het gevoel dat er meer in zat. De acteerprestaties zijn goed maar het verhaal is zéér matig. Het lijkt een samenraapsel van oude Hollywoodklassiekers als Ben Hur (1954) en Spartacus (1960), maar bezit niet eens een fractie van de poetische kracht die deze films kenmerken. De visuele effecten zijn op bepaalde momenten zeer zichtbaar (het uit CGI opgetrokken Colosseum), wat uiteraard hard vloekt met de setting (het oude Rome) en het einde is zo voorspelbaar dat je na een 3 uur durende rit niet anders kunt dan te denken of het wel nodig was dit verhaal uit te breiden over zo een lange speelduur.
THERE WILL BE BLOOD (2007) ***
Ondanks de majestueuze beeldvoering, de ijle sfeer, de diepgaande psychologische oorlogsvoering en de schitterende soundtrack blijft "there will be blood" een film die me niet ligt, al erken ik wel de passie en het talent waarmee deze film gemaakt werd.
Enkele redenen waarom "There will be blood" overschat is :
1. De algemene sfeer is deprimerend, hard en kil. Net als zijn hoofdpersonage en dus niet ieders smaak.
2. De film is pompeus, langdradig en bij momenten zeer grillig (enerzijds realistisch, anderzijds over the top)
3. Daniel Day Lewis acteert alsof hij zo nodig moet bewijzen dat hij dé grootste method actor van het moment is en bezondigd zich in het laatste half uur aan overacting (de milkshake-monoloog balanceert op het randje van camp).
4. Na twee uur lang een traag tempo aan te houden om karakter-ontwikkelingen de nodige ruimte te geven, lijkt het einde onafgewerkt en worden plot-ontwikkelingen aan een sneltempo afgehandeld.
5. De rol van Paul Dano (de priester) is een sterk staaltje van hysterisch geroep en getier, maar is dit wel acteren?
6. De hele film leidt uiteindelijk tot niets. We zien de opkomst en de ondergang van een oliemagnaat, maar krijgen uiteindelijk weinig inzicht in dit individu, wat leidt tot desinteresse van de kijker met als resultaat een onvoldaan gevoel.
7. Ik kon mezelf niet ontdoen van het gevoel dat PT Anderson (een gigantisch goede regisseur) bewust bezig was met het maken van een "klassieker". Klassiekers maakt men niet, klassiekers ontstaan uit de combinatie van talent en erkenning, iets wat het publiek beslist en niet de makers zelf.
Hoewel ik achter mijn kritiek sta en er waarschijnlijk nooit anders over zal denken (ik heb de film nu toch al 3 keer gezien) begrijp ik ook wel wat mensen er zo fantastisch aan vinden. Ik ben gewoon niet één van die mensen.
A CLOCKWORK ORANGE (1971) ***
Nu begeef ik mij in gevaarlijk territorium. De ongenaakbare Kubrick films van kritiek voorzien? En waarom niet?
Eerlijkerwijs zijn er enkele Kubrickfilms die de status van "klassieker" niet verdienen, met name : Full metal Jacket (1987), The shining (1980), Eyes wide shut (1998) en deze "A Clockwork orange". Maar aangezien de drie andere films niet als grote werken van Kubrick worden beschouwd, laat ik deze achterwege en focus ik mij op zijn controversiele "meesterwerk" uit 1971.
De film is uniek, zoveel is zeker. Uniek in stijl, plotontwikkeling en ideeëngoed, maar valt duidelijk in twee helften uiteen. Het eerste deel is een hypergestileerde karakterschets vol geweld, sex en obscene taal. Het is het sterkste deel van de film dat tot op de dag van vandaag nog steeds niet verouderd lijkt en zelf bij momenten geniaal is. Het tweede deel is statisch, pompeus, overdreven theatraal en onevenwichtig. Het was noodzakelijk om Alex' ondergang te voorzien van een karmische ontwikkeling (hij komt zijn vroegere slachtoffers terug tegen waarbij ditmaal de rollen omgekeerd zijn) maar dit komt ongeloofwaardig en geforceerd over. Alsook is "A Clockwork orange" een aanklacht tegen nutteloos geweld, maar verheerlijkt tegelijker dit geweld (in prachtig geënsceneerde geweldscenes) om zijn punt te maken, iets wat dubieus en niet helemaal koosjer is. Ook dwingt Kubrick de kijker om sympathie te hebben voor de protagonist (welke veruit het interessantste personage van de hele film is), een verderfelijk iemand, het soort onverlaat waarop de film kritiek levert, waardoor de film al zijn authenticiteit verliest. De film is verrevan een miskleun, maar ook zeker niet de tijdloze klassieker waarvoor hij versleten wordt.
JURASSIC PARK (1993) **1/2
Jurassic Park was in 1993 de film die iedereen moest gezien hebben (samen met "Schindler's list", ookal van Spielberg!). De combinatie van het avontuur met de dino's liet menig mensen watertanden. En toegegeven, de CGI is top notch (de eerste film die liet zien dat CGI niet persé kunstmatig hoeft te lijken), maar het verhaal is dat allesbehalve. Sterker nog, het eerste uur gebeurt er letterlijk niets, dat van zodra de monsters eindelijk in beeld verschijnen het leuke er al af is . Ik zag deze film op veertienjarige leeftijd en zelfs toen vond ik hem al langdradig, de hype niet waardig en zelfs een beetje onnozel. Zwakke film die om één of andere reden toch hoog ingeschat wordt (wat op technisch vlak te begrijpen valt, maar inhoudelijk is de film een complete sof). Enkel voor mensen die houden van eye candy (en het geduld hebben het eerste langdradige uur uit te zitten), oppervlakkige dialogen en onnozele humor.
AMELIE (2001) **1/2
Vond... ik... zo.... kunstmatig, ....banaal.....en.....idioot.... dat.... ik.... er..... slechtgezind..... van....werd. En dat kon niet de bedoeling zijn. Veel mensen zullen mijn mening niet delen, maar ik kan niet meegaan in de geforceerde "alles is tof"-sfeer. Totaal niet mijn ding, alhoewel ik de cinematografische kwaliteiten van de film hoog inschat en af en toe wel gecharmeerd was, bleef ik op mijn honger naar diepzinnigheid zitten. Niet dat die een vereiste is maar van een film met als volledige titel " Le fabuleux destin d'Amélie Poulain" had ik net iets meer verwacht dan holle, utopische gelukzaligheid.
LA VITA E BELLA (1997) *
Waardeloze kutfilm die zo sentimenteel is dat ik ervan zou beginnen moorden (niet letterlijk, beste vrienden!).
Hier maak ik verder geen woorden meer aan vuil. Of toch, Roberto Benigni is een irritante, hyperkinetische acteur(?) die helemaal alleen een hele film kan verkloten, en dat is niet veel mensen gegeven. Ciao!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten