Volgende lijst bevat de beste films allertijden. Mijn persoonlijke alsook erkende favorieten die de tand des tijds voor altijd zullen doorstaan...
25 - MEMENTO (2002) **** regie : Christopher Nolan
24 - STAND BY ME (1986) **** regie : Rob Reiner
23 - BADLANDS (1971) **** regie : Terence Malik
22 - CIDADE DE DEUS (2002) **** regie : Fernando Mirreilles
21 - JAWS (1975) **** regie : Steven Spielberg
20 - THE FRENCH CONNECTION (1971) **** regie : William Friedkin
19 - CARLITO'S WAY (1993) **** regie : Brian Depalma
18 - VERTIGO (1958) **** regie : Alfred Hitchcock
17 - MAGNOLIA (1999) **** regie : PT Anderson
16 - GOODFELLAS (1990) **** regie : Martin Scorsese
15 - BLADE RUNNER (1982) **** regie : Ridley Scott
14 - RESERVOIR DOGS (1992) **** regie : Quentin Tarantino
13 - PSYCHO (1960) **** regie : Alfred Hitchcock
12 - THE GODFATHER part 2 (1974) **** regie : Francis Ford Coppola
11 - THE GODFATHER (1972) **** regie : Francis Ford Coppola
10 - THE GRADUATE (1967) **** regie : Mike Nichols
9 - ONCE UPON A TIME IN THE WEST (1968) **** regie : Sergio Leone
8 - APOCALYPSE NOW (1979) **** regie : Francis Ford Coppola
7 - ROSEMARY'S BABY (1968) **** regie : Roman Polanski
6 - 2001 : A SPACE ODYSSEY (1968) **** regie : Stanley Kubrick
5 - TAXI DRIVER (1976) **** regie : Martin Scorsese
4 - CHINATOWN (1974) **** regie : Roman Polanski
3 - REAR WINDOW (1954) **** regie : Alfred Hitchcock
2 - PULP FICTION (1994) **** regie : Quentin Tarantino
1 - ONCE UPON A TIME IN AMERICA (1984) **** regie : Sergio Leone
Omdat de algemene top 25 bestaat uit erkende, gedoodverfde klassiekers geef ik mijn alternatieve top 25 mee, wat wilt zeggen dat het om persoonlijke klassiekers gaat, niet zozeer algemeen geliefd maar voor mij persoonlijk toch een (klein) meesterwerk...
25 - GROUNDHOG DAY (1993) ***1/2 regie : Harold Ramis
24 - RAISING ARIZONA (1987) ***1/2 regie : The Coen Brothers
23 - THE VIRGIN SUICIDES (1999) ***1/2 regie : Sofia Coppola
22 - ASSAULT ON PRECINCT 13 (1976) ***1/2 regie : John Carpenter
21 - SUSPIRIA (1977) ***1/2 regie : Dario Argento
20 - DONNIE DARKO (2002) ***1/2 regie : Richard Kelly
19 - DON'T LOOK NOW (1973) ***1/2 regie : Nicolas Roeg
18 - THE PRINCESS BRIDE (1987) ***1/2 regie : Rob Reiner
17 - THE WICKER MAN (1973) ***1/2 regie : Robin Hardy
16 - FRESH (1994) **** regie : Boaz Yakin
15 - BOOGIE NIGHTS (1997) **** regie : PT Anderson
14 - WALL-E (2008) **** regie : Andrew Stanton
13 - EDWARD SCISSORHANDS (1991) **** regie : Tim Burton
12 - DIRTY HARRY (1971) **** regie : Don Siegel
11 - AUDITION (1999) **** regie : Takashi Miike
10 - LEON (1994) **** regie : Luc Besson
9 - THE EVIL DEAD (1982) **** regie : Sam Raimi
8 - LA HAINE (1995) **** regie : Mathieu Kassovitz
7 - BLOW OUT (1981) **** regie : Brian Depalma
6 - RAIDERS OF THE LOST ARK (1981) **** regie : Steven Spielberg
5 - ALIENS (1986) **** regie : James Cameron
4 - TEXAS CHAINSAW MASSACRE (1974) **** regie : Tobe Hooper
3 - TRILOGY OF THE DEAD (1968 - 1985) **** regie : George A. Romero
2 - BARRY LYNDON (1975) **** regie : Stanley Kubrick
1 - LOST IN TRANSLATION (2001) **** regie : Sofia Coppola
maandag 26 november 2012
maandag 19 november 2012
OVER HET PAARD GETILDE KLASSIEKERS
Hier bespreek ik enkele zogenaamde klassiekers, enkele films waar ettelijke miljoenen mensen het warm van krijgen en dus beschouwd worden als all time classics, maar die mij om een of andere (gegronde?) reden koud laten. Dus wees niet boos... "it's only an opinion... they're like assholes, everybody has one" ("Dirty Harry).
GLADIATOR (2000) **1/2
Het grote probleem van "Gladiator" is dat de film al zijn kruit verschiet in de eerste grote gevechtsscene (in de bossen) en nadien dit hoge niveau niet meer haalt. De gevechten in de arena zijn allesbehalve slecht te noemen, maar ik kreeg telkens het gevoel dat er meer in zat. De acteerprestaties zijn goed maar het verhaal is zéér matig. Het lijkt een samenraapsel van oude Hollywoodklassiekers als Ben Hur (1954) en Spartacus (1960), maar bezit niet eens een fractie van de poetische kracht die deze films kenmerken. De visuele effecten zijn op bepaalde momenten zeer zichtbaar (het uit CGI opgetrokken Colosseum), wat uiteraard hard vloekt met de setting (het oude Rome) en het einde is zo voorspelbaar dat je na een 3 uur durende rit niet anders kunt dan te denken of het wel nodig was dit verhaal uit te breiden over zo een lange speelduur.
THERE WILL BE BLOOD (2007) ***
Ondanks de majestueuze beeldvoering, de ijle sfeer, de diepgaande psychologische oorlogsvoering en de schitterende soundtrack blijft "there will be blood" een film die me niet ligt, al erken ik wel de passie en het talent waarmee deze film gemaakt werd.
Enkele redenen waarom "There will be blood" overschat is :
1. De algemene sfeer is deprimerend, hard en kil. Net als zijn hoofdpersonage en dus niet ieders smaak.
2. De film is pompeus, langdradig en bij momenten zeer grillig (enerzijds realistisch, anderzijds over the top)
3. Daniel Day Lewis acteert alsof hij zo nodig moet bewijzen dat hij dé grootste method actor van het moment is en bezondigd zich in het laatste half uur aan overacting (de milkshake-monoloog balanceert op het randje van camp).
4. Na twee uur lang een traag tempo aan te houden om karakter-ontwikkelingen de nodige ruimte te geven, lijkt het einde onafgewerkt en worden plot-ontwikkelingen aan een sneltempo afgehandeld.
5. De rol van Paul Dano (de priester) is een sterk staaltje van hysterisch geroep en getier, maar is dit wel acteren?
6. De hele film leidt uiteindelijk tot niets. We zien de opkomst en de ondergang van een oliemagnaat, maar krijgen uiteindelijk weinig inzicht in dit individu, wat leidt tot desinteresse van de kijker met als resultaat een onvoldaan gevoel.
7. Ik kon mezelf niet ontdoen van het gevoel dat PT Anderson (een gigantisch goede regisseur) bewust bezig was met het maken van een "klassieker". Klassiekers maakt men niet, klassiekers ontstaan uit de combinatie van talent en erkenning, iets wat het publiek beslist en niet de makers zelf.
Hoewel ik achter mijn kritiek sta en er waarschijnlijk nooit anders over zal denken (ik heb de film nu toch al 3 keer gezien) begrijp ik ook wel wat mensen er zo fantastisch aan vinden. Ik ben gewoon niet één van die mensen.
A CLOCKWORK ORANGE (1971) ***
Nu begeef ik mij in gevaarlijk territorium. De ongenaakbare Kubrick films van kritiek voorzien? En waarom niet?
Eerlijkerwijs zijn er enkele Kubrickfilms die de status van "klassieker" niet verdienen, met name : Full metal Jacket (1987), The shining (1980), Eyes wide shut (1998) en deze "A Clockwork orange". Maar aangezien de drie andere films niet als grote werken van Kubrick worden beschouwd, laat ik deze achterwege en focus ik mij op zijn controversiele "meesterwerk" uit 1971.
De film is uniek, zoveel is zeker. Uniek in stijl, plotontwikkeling en ideeëngoed, maar valt duidelijk in twee helften uiteen. Het eerste deel is een hypergestileerde karakterschets vol geweld, sex en obscene taal. Het is het sterkste deel van de film dat tot op de dag van vandaag nog steeds niet verouderd lijkt en zelf bij momenten geniaal is. Het tweede deel is statisch, pompeus, overdreven theatraal en onevenwichtig. Het was noodzakelijk om Alex' ondergang te voorzien van een karmische ontwikkeling (hij komt zijn vroegere slachtoffers terug tegen waarbij ditmaal de rollen omgekeerd zijn) maar dit komt ongeloofwaardig en geforceerd over. Alsook is "A Clockwork orange" een aanklacht tegen nutteloos geweld, maar verheerlijkt tegelijker dit geweld (in prachtig geënsceneerde geweldscenes) om zijn punt te maken, iets wat dubieus en niet helemaal koosjer is. Ook dwingt Kubrick de kijker om sympathie te hebben voor de protagonist (welke veruit het interessantste personage van de hele film is), een verderfelijk iemand, het soort onverlaat waarop de film kritiek levert, waardoor de film al zijn authenticiteit verliest. De film is verrevan een miskleun, maar ook zeker niet de tijdloze klassieker waarvoor hij versleten wordt.
JURASSIC PARK (1993) **1/2
Jurassic Park was in 1993 de film die iedereen moest gezien hebben (samen met "Schindler's list", ookal van Spielberg!). De combinatie van het avontuur met de dino's liet menig mensen watertanden. En toegegeven, de CGI is top notch (de eerste film die liet zien dat CGI niet persé kunstmatig hoeft te lijken), maar het verhaal is dat allesbehalve. Sterker nog, het eerste uur gebeurt er letterlijk niets, dat van zodra de monsters eindelijk in beeld verschijnen het leuke er al af is . Ik zag deze film op veertienjarige leeftijd en zelfs toen vond ik hem al langdradig, de hype niet waardig en zelfs een beetje onnozel. Zwakke film die om één of andere reden toch hoog ingeschat wordt (wat op technisch vlak te begrijpen valt, maar inhoudelijk is de film een complete sof). Enkel voor mensen die houden van eye candy (en het geduld hebben het eerste langdradige uur uit te zitten), oppervlakkige dialogen en onnozele humor.
AMELIE (2001) **1/2
Vond... ik... zo.... kunstmatig, ....banaal.....en.....idioot.... dat.... ik.... er..... slechtgezind..... van....werd. En dat kon niet de bedoeling zijn. Veel mensen zullen mijn mening niet delen, maar ik kan niet meegaan in de geforceerde "alles is tof"-sfeer. Totaal niet mijn ding, alhoewel ik de cinematografische kwaliteiten van de film hoog inschat en af en toe wel gecharmeerd was, bleef ik op mijn honger naar diepzinnigheid zitten. Niet dat die een vereiste is maar van een film met als volledige titel " Le fabuleux destin d'Amélie Poulain" had ik net iets meer verwacht dan holle, utopische gelukzaligheid.
LA VITA E BELLA (1997) *
Waardeloze kutfilm die zo sentimenteel is dat ik ervan zou beginnen moorden (niet letterlijk, beste vrienden!).
Hier maak ik verder geen woorden meer aan vuil. Of toch, Roberto Benigni is een irritante, hyperkinetische acteur(?) die helemaal alleen een hele film kan verkloten, en dat is niet veel mensen gegeven. Ciao!
GLADIATOR (2000) **1/2
Het grote probleem van "Gladiator" is dat de film al zijn kruit verschiet in de eerste grote gevechtsscene (in de bossen) en nadien dit hoge niveau niet meer haalt. De gevechten in de arena zijn allesbehalve slecht te noemen, maar ik kreeg telkens het gevoel dat er meer in zat. De acteerprestaties zijn goed maar het verhaal is zéér matig. Het lijkt een samenraapsel van oude Hollywoodklassiekers als Ben Hur (1954) en Spartacus (1960), maar bezit niet eens een fractie van de poetische kracht die deze films kenmerken. De visuele effecten zijn op bepaalde momenten zeer zichtbaar (het uit CGI opgetrokken Colosseum), wat uiteraard hard vloekt met de setting (het oude Rome) en het einde is zo voorspelbaar dat je na een 3 uur durende rit niet anders kunt dan te denken of het wel nodig was dit verhaal uit te breiden over zo een lange speelduur.
THERE WILL BE BLOOD (2007) ***
Ondanks de majestueuze beeldvoering, de ijle sfeer, de diepgaande psychologische oorlogsvoering en de schitterende soundtrack blijft "there will be blood" een film die me niet ligt, al erken ik wel de passie en het talent waarmee deze film gemaakt werd.
Enkele redenen waarom "There will be blood" overschat is :
1. De algemene sfeer is deprimerend, hard en kil. Net als zijn hoofdpersonage en dus niet ieders smaak.
2. De film is pompeus, langdradig en bij momenten zeer grillig (enerzijds realistisch, anderzijds over the top)
3. Daniel Day Lewis acteert alsof hij zo nodig moet bewijzen dat hij dé grootste method actor van het moment is en bezondigd zich in het laatste half uur aan overacting (de milkshake-monoloog balanceert op het randje van camp).
4. Na twee uur lang een traag tempo aan te houden om karakter-ontwikkelingen de nodige ruimte te geven, lijkt het einde onafgewerkt en worden plot-ontwikkelingen aan een sneltempo afgehandeld.
5. De rol van Paul Dano (de priester) is een sterk staaltje van hysterisch geroep en getier, maar is dit wel acteren?
6. De hele film leidt uiteindelijk tot niets. We zien de opkomst en de ondergang van een oliemagnaat, maar krijgen uiteindelijk weinig inzicht in dit individu, wat leidt tot desinteresse van de kijker met als resultaat een onvoldaan gevoel.
7. Ik kon mezelf niet ontdoen van het gevoel dat PT Anderson (een gigantisch goede regisseur) bewust bezig was met het maken van een "klassieker". Klassiekers maakt men niet, klassiekers ontstaan uit de combinatie van talent en erkenning, iets wat het publiek beslist en niet de makers zelf.
Hoewel ik achter mijn kritiek sta en er waarschijnlijk nooit anders over zal denken (ik heb de film nu toch al 3 keer gezien) begrijp ik ook wel wat mensen er zo fantastisch aan vinden. Ik ben gewoon niet één van die mensen.
A CLOCKWORK ORANGE (1971) ***
Nu begeef ik mij in gevaarlijk territorium. De ongenaakbare Kubrick films van kritiek voorzien? En waarom niet?
Eerlijkerwijs zijn er enkele Kubrickfilms die de status van "klassieker" niet verdienen, met name : Full metal Jacket (1987), The shining (1980), Eyes wide shut (1998) en deze "A Clockwork orange". Maar aangezien de drie andere films niet als grote werken van Kubrick worden beschouwd, laat ik deze achterwege en focus ik mij op zijn controversiele "meesterwerk" uit 1971.
De film is uniek, zoveel is zeker. Uniek in stijl, plotontwikkeling en ideeëngoed, maar valt duidelijk in twee helften uiteen. Het eerste deel is een hypergestileerde karakterschets vol geweld, sex en obscene taal. Het is het sterkste deel van de film dat tot op de dag van vandaag nog steeds niet verouderd lijkt en zelf bij momenten geniaal is. Het tweede deel is statisch, pompeus, overdreven theatraal en onevenwichtig. Het was noodzakelijk om Alex' ondergang te voorzien van een karmische ontwikkeling (hij komt zijn vroegere slachtoffers terug tegen waarbij ditmaal de rollen omgekeerd zijn) maar dit komt ongeloofwaardig en geforceerd over. Alsook is "A Clockwork orange" een aanklacht tegen nutteloos geweld, maar verheerlijkt tegelijker dit geweld (in prachtig geënsceneerde geweldscenes) om zijn punt te maken, iets wat dubieus en niet helemaal koosjer is. Ook dwingt Kubrick de kijker om sympathie te hebben voor de protagonist (welke veruit het interessantste personage van de hele film is), een verderfelijk iemand, het soort onverlaat waarop de film kritiek levert, waardoor de film al zijn authenticiteit verliest. De film is verrevan een miskleun, maar ook zeker niet de tijdloze klassieker waarvoor hij versleten wordt.
JURASSIC PARK (1993) **1/2
Jurassic Park was in 1993 de film die iedereen moest gezien hebben (samen met "Schindler's list", ookal van Spielberg!). De combinatie van het avontuur met de dino's liet menig mensen watertanden. En toegegeven, de CGI is top notch (de eerste film die liet zien dat CGI niet persé kunstmatig hoeft te lijken), maar het verhaal is dat allesbehalve. Sterker nog, het eerste uur gebeurt er letterlijk niets, dat van zodra de monsters eindelijk in beeld verschijnen het leuke er al af is . Ik zag deze film op veertienjarige leeftijd en zelfs toen vond ik hem al langdradig, de hype niet waardig en zelfs een beetje onnozel. Zwakke film die om één of andere reden toch hoog ingeschat wordt (wat op technisch vlak te begrijpen valt, maar inhoudelijk is de film een complete sof). Enkel voor mensen die houden van eye candy (en het geduld hebben het eerste langdradige uur uit te zitten), oppervlakkige dialogen en onnozele humor.
AMELIE (2001) **1/2
Vond... ik... zo.... kunstmatig, ....banaal.....en.....idioot.... dat.... ik.... er..... slechtgezind..... van....werd. En dat kon niet de bedoeling zijn. Veel mensen zullen mijn mening niet delen, maar ik kan niet meegaan in de geforceerde "alles is tof"-sfeer. Totaal niet mijn ding, alhoewel ik de cinematografische kwaliteiten van de film hoog inschat en af en toe wel gecharmeerd was, bleef ik op mijn honger naar diepzinnigheid zitten. Niet dat die een vereiste is maar van een film met als volledige titel " Le fabuleux destin d'Amélie Poulain" had ik net iets meer verwacht dan holle, utopische gelukzaligheid.
LA VITA E BELLA (1997) *
Waardeloze kutfilm die zo sentimenteel is dat ik ervan zou beginnen moorden (niet letterlijk, beste vrienden!).
Hier maak ik verder geen woorden meer aan vuil. Of toch, Roberto Benigni is een irritante, hyperkinetische acteur(?) die helemaal alleen een hele film kan verkloten, en dat is niet veel mensen gegeven. Ciao!
maandag 5 november 2012
50 JAAR JAMES BOND (1962-2012)
Het toeval wilt dat uw schrijver van dienst een aantal maanden geleden te kampen had met een Bond-fixatie, waarbij hij op een tijdspanne van om en beide twee weken alle 22 bondfilms bekeken heeft en dit in chronologische volgorde. En geen beter moment deze reeks te bespreken dan bij de release van Bondfilm 23 Skyfall. Omdat de wereld van Bond weinig of geen geheimen kent voor de meeste onder ons, zullen mijn besprekingen zich beperken tot kritiek en geen synopsis bevatten (daar de premisse van de meeste Bondfilms al een boek op zich is). Elke film wordt ook voorzien van titelsong en uitvoerder, alsook de Bond van dienst.
DR NO (1962) ***
Bond van dienst : Sean Connery
Titelsong : James Bond Theme
Eerste kennismaking met 's werelds meest iconische spion is een leuke avonturenfilm met ietwat hardere actie en meer "erotiek" dan de doorsnee actiefilms van zijn tijd. Werd nog niet volledig gemaakt volgens de herkenbare Bondformule maar het de toon was gezet en Dr No is nog steeds één van de meest herkenbare en interessantste van alle Bond vijanden. Leuke film die na 50 jaar nog steeds het bekijken waard is.
FROM RUSSIA WITH LOVE (1963) ****
Bond van dienst : Sean Connery
Titelsong : From Russia with love - Matt Monroe
De tweede en misschien wel beste Bondfilm ooit gemaakt. De formule werd stilaan zichtbaar (het befaamde 007-schot, de pre-generiek, de generiek, de titelsong, de niets aflatende actie en natuurlijk weer een fantastische vijand). De actiescènes knetteren (de boot en de helikopters), de spanning is zenuwslopend (de treinwagon), de vijand van dienst onverbiddelijk (Robert Shaw als Red Grant!) en Sean Connery bevestigd zijn status als enige echte Bond. Dé klassieker uit de reeks.
GOLDFINGER (1964) ***1/2
Bond van dienst : Sean Connery
Titelsong : Goldfinger - Shirley Bassey
Volgens vele de beste Bond. Het is een geweldig leuke film, maar steunt ditmaal meer op humor, gimmicks en gadgets (de Aston Marton met schietstoel, de scrotumverbrandende laser, de bolhoed) dan op spanning. Het werd de film waarop elke volgende Bond zich aan spiegelde en doseert de humor, actie en spanning perfect. Het was het kantelpunt in de reeks, daar waar de avonturen van Bond zich meer in het fantastische dan in het realistische afspelen. De geweldig charismatische megalomane slechterik Golfinger en henchman Oddjob zijn onvergetelijke figuren en Pussy Gallore is één van de meest vrijgevochten Bondgirls. Topfilm.
THUNDERBALL (1965) ***
Bond van dienst : Sean Connery
Titelsong : Thunderball - Tom jones
Het grootste kassucces van alle Connery Bondfilms en ook wel bekend als de onderwater-Bond. Een beetje overdone maar nog altijd zeer genietbaar. De plot is complex, de actiescenes knap geënsceneerd (vooral het laatste ietwat langdradige onderwater gevecht), en de gadgets grootser dan ooit (de jetpack!). SPECTRE (zie "From Russia with love) keert terug als criminele organisatie met duivelse plannen.
YOU ONLY LIVE TWICE (1967) ***
Bond van dienst : Sean Connery
Titelsong : You only live twice - Nancy Sinatra
De Japanse Bond is de meest van de pot gerukte films uit de jaren zestig. Tevens ook de mooist gefotografeerde van de oudere Bondfilms, met adembenemende locaties en geweldige stunts (Little Nellie!).
Een beetje gedateerd wat betreft de ruimte-scenes en soms een beetje traag in plotontwikkeling, maar nog steeds zéér genietbaar. Het werd de eerste film waar Blofeld (Donald Pleasance) - van SPECTRE in beeld komt en Bond meteen een vijand biedt die meerdere malen zou terugkeren. Eén klein minpuntje : Connery had duidelijk last van zijn Bondstigma en dat zie je aan zijn acteerprestatie. Niettemin een leuke avonturenfilm die uitblinkt in zijn pracht en praal.
ON HER MAJESTY'S SECRET SERVICE (1969) ***1/2
Bond van dienst : George Lazenby
Titelsong : On her Majesty's secret service (instrumental) - John Barry
Tegelijk de meest verguisde alsook de meest emotionele en epische Bondfilm. Lazenby nam de fakkel over van Connery en werd hiervoor afgerekend (hij speelde de rol slechts éénmaal). Toch blinkt de film uit in de actiescenes (de lawine, de ijs-derby) en setting (het gebouw op de top van een berg), en krijgt Bond terug menselijke trekken (hij trouwt zelfs!). Blofeld is terug van de partij en toont zich in deze film van zijn meest meedogenloze kant. Het einde is hartverscheurend en is voor een Bondfilm zéér donker en compromisloos, iets wat het publiek niet in dank afnam. Nog steeds de meest onderschatte film uit de reeks en zeker één van de beste. Episch.
DIAMONDS ARE FOREVER (1971) *1/2
Bond van dienst : Sean Connery
Titelsong : Diamonds are forever - Shirley Bassey
Connery keerde terug in de rol die van hem een superster maakte, maar kwam een film te laat. In tegenstelling tot de voorgaande film is dit een onnozele, verwarrende en compleet oninteressante film, die op het randje van camp balanceert. De proloog is veruit het sterkste van de film (Bond's zoektocht naar Blofeld) en de titelsong is de film niet waardig. Van de stereotiepe homoseksuele henchmen tot achterlijke achtervolgingsscènes (de maanbuggy!) is dit veruit de slechtse Bond uit de reeks en duidelijk geïnspireerd door Goldfinger, maar wel nog niet half zo goed. Beschamend.
LIVE AND LET DIE (1973) **1/2
Bond van dienst : Roger Moore
Titelsong : Live and let die - Paul McCarthy and Wings
Eerste film met Roger Moore, die duidelijk nog zoekt naar hoe het personage te profileren. Werd gemaakt tijdens de blaxploitation-hype begin jaren zeventig en gaf aan dat Bond geen trendsetter maar trendvolger was (zie ook Moonraker). Een soms nogal saaie bedoening met enkele leuke scenes maar vooral veel gimmicks en weinig inhoud. Wel een ongelooflijk knappe begingeneriek op de tonen van "Live and let die" die de sfeer en stijl van de film kracht bijzet en nog steeds één van de betere Bondnummers ooit gemaakt.
THE MAN WITH THE GOLDEN GUN (1975) **
Bond van dienst : Roger Moore
Titelsong : The man with the golden gun - Lulu
Volgens de meeste Bondfans de minste uit de reeks. Het is bijna een parodie op de voorgaande Bonds, waarin alles uitvergroot en tot in het belachelijke wordt getrokken (henchman Nick Nack iemand?). Er worden Macguffins (de Solar Agitator) bijgehaald zonder duidelijke reden, en dit enkel om de film interessanter te maken, wat niet echt lukt. De film bevat wel één van de knapste autostunts ooit gefilmd en de Thaise locaties zijn adembenemend. Scaramanga (Christopher Lee) redt de film van totale vernedering en is nog steeds één van de meer fascinerende antagonisten uit de hele reeks. Matig.
THE SPY WHO LOVED ME (1977) ***
Bond van dienst : Roger Moore
Titelsong : Nobody does it better - Carly Simon
Na het vrij sobere "The man with the golden gun" werd het tijd voor een groots opgezet Bondavontuur en dit is waar "The spy who loved me" scoort. Het is een visueel festijn met grootse sets en indrukwekkende actietaferelen, en daar waar de plot rammelt langs alle kanten, blijft de rit 2 uur lang entertainenen. Tevens het debuut van Jaws, één van Bonds meest gevaarlijke vijanden en bevat één van de meest cheesy maar toch geweldig leuke titelsongs. De proloog is één van de beste uit de reeks, met een stunt die (zeker in die tijd) alle verbeelding tart. Leuk entertainment.
MOONRAKER (1979) ***
Bond van dienst : Roger Moore
Titelsong : Moonraker - Shirley Bassey
Na de star wars-hype was het de beurt aan James Bond om een zijn eigen ruimte-avontuur tot een goed einde te brengen. Terend op het succes van "The spy who loved me" was dit het grootste kassucces tot dan toe en werd het record pas verbroken door "Goldeneye", een dikke vijftien jaar later. Het is ook de onnozelste van alle Bondfilms, die meer lijkt op een klucht dan op een serieuze spionagefilm. Deze peperdure produktie rammelt langst alle kanten, maar weet toch op één of andere manier boeiend en zelfs op momenten leuk te blijven. Het laatste ruimtegevecht is chaotische drukdoenerij, met lazers en vijanden in astronautenpakjes, dat menig kijker zal laten gissen wat er nu juist aan het gebeuren is. Toch een gezellige trip doorheen verschillende locaties (van Venetië tot de ruimte), met leuke (de Lotus!) en minder leuke (de gondelwagen!) gadgets en véél, heel véél stunts en onnozele humor.
FOR YOUR EYES ONLY (1981) ***
Bond van dienst : Roger Moore
Titelsong : For your eyes only - Sheena Easton
Na de excessen van "Moonraker" kwam Bond terug met zijn voeten op de grond in dit sober, maar spannend spionage-avontuur. Het werd de beste film met Roger Moore als James Bond, en hoewel de pregeneriek misplaatst en overbodig lijkt, is de rest van de film meer dan onderhoudend, met veel actie en achtervolgingen, goed uitgebalanceerde humor en een geweldig knap geënsceneerde onderwaterscene.
OCTOPUSSY (1983) *1/2
Bond van dienst : Roger Moore
Titelsong : All time high - Rita Coolidge
Niet de minste uit de Roger Moore reeks, dat is "A view to a kill", maar toch een klein fiasco. Nog steeds volgestouwd met onnozelheden, absurde plotwendingen, veel te veel personages en een veel te oud geworden Moore, die nog steeds aanpapt met jonge deernes, veel actie en weinig spanning. James Bond gaat zelfs verkleed als clown zijn vijanden te lijf en dit zorgt voor onbedoeld komische situaties die hilarisch zijn voor al de foute redenen. De foute titel en titelsong, veel te lang en veel te overdreven maken van deze film één van de minste uit de hele serie. Maude Adams (Octopussy) speelt haar tweede rol in een Bondfilm (na "The man with the golden gun"). Ook bekend als de Indische Bond.
A VIEW TO A KILL (1985) *1/2
Bond van dienst : Roger Moore
Titelsong : A view to a kill - Duran Duran
Het dieptepunt uit de Moore-periode, tevens zijn laatste Bondfilm. De hoogbejaarde Bond beleeft zijn meest saaie avontuur in een film die plotgewijs allerlei ideeën uit voorgaande delen steelt (operation Main Strike), maar nooit het niveau van een leuke Bondfilm haalt. De schurken van dienst zijn Christopher Walken als Max Zorin en diens sidekick May Day (Grace Jones!). Nog steeds niet gespeend van ridicule humor (Beach Boys muziek op achtervolgingsscène), met weinig stunts die het bespreken waard zijn en een verhaal waar spanning volledig ontbreekt maken van "A view to a kill" een minderwaardige Bond. Wel leuke titelsong van Duran Duran, een perfecte mix tussen symfonische bombast en popsong.
THE LIVING DAYLIGHTS (1987) **
Bond van dienst : Timothy Dalton
Titelsong : The living daylights - A-ha
Eersteling van Timothy Dalton, die prat ging op het spelen van een serieuzere Bond, waarin spanning en actie het overneemt van de algekende domme humor. Nog steeds een miskleun, deels door de saaie rol van Dalton en het veel te complexe en lang uitgesponnen verhaal. Leunt wel terug dichter aan bij de visie van Ian Flemming (de schrijver), ma blijft futloos ondanks de vele (overbodige) actiescènes en een doordeweekse vijand (Jeroen Krabbé) die uiteindelijk aan de goede kant komt te staan. Zwak.
LICENSE TO KILL (1989) ***
Bond van dienst : Timothy Dalton
Titelsong : License to kill - Gladys Knight
Bij uitstek de meest gewelddadige film uit de reeks. In het tijdperk van harde actiefilms als "Die Hard" (1988) en "Lethal weapon" (1987) kon Bond moeilijk achterblijven en dat is er aan te merken. De plot handelt over drugsbaron Sanchez (Robert Davi), iets wat in een Bondfilm uniek mag genoemd worden. Alsook is deze film een veredelde versie van het aloude wraakverhaal, waarin Bond zich distantieert van Her Majesty's secret service en op eenmansmissie vertrekt om zich te wreken op de belagers van zijn vriend Felix Leiter. Bevat een aantal zéér expliciete geweldscenes (de drukcabine!) en fantastische stunts (de trucks!) en is al bij al van het betere werk in de hele serie. Werd unaniem afgebroken bij de release, maar verdient een tweede opinie, daar het een meedogenloze, compromisloze en hoogst entertainende prent is.
GOLDENEYE (1995) **1/2
Bond van dienst : Pierce Brosnan
Titelsong : Goldeneye - Tina Turner
Na het debacle van "License to kill", was het zes jaar stil rond onze favoriete spion. Gelukkig werden we in 1995 verblijdt met de meest succesvolle Bondfilm tot dan toe. Toch is "Goldeneye" geen Bondklassieker, maar gewoon een half goede spionagefilm (hoewel niet echt realistisch, een traditie in de Bondsaga) met iets te veel ontploffingen en iets te weinig logica. De eerste film met Pierce Brosnan als Bond en meteen een financieel schot in de roos, waardoor de toekomst van de reeks verzekerd werd. De Nederlandse Famke Janssen steelt de show in haar Hollywooddebuut als Xenia Onatopp, de vrouw met de dodelijkste bovenbenen ter wereld.
TOMORROW NEVER DIES (1997) **1/2
Bond van dienst : Pierce Brosnan
Titelsong : Tomorrow never dies - Sheryl Crow
Een iets minder sterk deel in de reeks, op gelijke hoogte met "Goldeneye". Het zwakke motief van de megalomaan van dienst (een krantenmagnaat) en routineuze actiescenes maken van deze Bondfilm een middelmatige kijkervaring die niets nieuws te bieden heeft, maar ook niet echt slecht te noemen valt. Na het kassucces van de vorige film bleef het succes bij dit deel uit en werd de franchise weer een middelmatige bedoening.
THE WORLD IS NOT ENOUGH (1999) ***
Bond van dienst : Pierce Brosnan
Titelsong : The world is not enough - Garbage
Beste Bondfilm met Pierce Brosnan als 007. Werd bij de release een beetje over het hoofd gezien dankzij de middelmatigheid van het vorige deel. Toch is dit een meer gefocust avontuur, met spectaculaire actietaferelen (de pre-generiek!), een goede cast (met uitzondering van Denise Richards) en nog eens leuke slechterik met een geweldige gimmick (de kogel in zijn hoofd). Laatste film waarin Q vertolkt wordt door Desmond Llewelyn, de acteur die in 20 bondfilms meespeelde en kort na de opnames van dit deel stierf.
DIE ANOTHER DAY (2002) **
Bond van dienst : Pierce Brosnan
Titelsong : Die another day - Madonna
Opgeblazen actievehikel dat meer weg heeft van "XXX" dan van een Bondfilm. Bevat voor de eerste maal CGI-effecten, wat in mijn ogen een doodzonde is en hoewel het verhaal niet echt slecht genoemd kan worden zijn de gimmicks ditmaal zo ver over the top dat het lachwekkend wordt (de onzichtbare Austin Martin). Laatste Bondfilm met Brosnan in de hoofdrol.
CASINO ROYALE (2006) ***1/2
Bond van dienst : Daniel Craig
Titelsong : You know my name - Chris Cornell
Een nieuwe Bond en de eerste echte franchise reboot is meteen een knaller van formaat. "Casino Royale" zorgde eigenhandig voor de herwaardering van de iconische superspion en gaf blijk van een eigentijdse persoonlijkheid, waarin het welbekende seksisme de kop werd ingedrukt en plaats moet ruimen voor een gevoeligere Bond. De film bevat voor de eerste keer eens geen gimmicks en de actie toont realistischer en harder (de folterstoel!). Het is een clevere actiefilm, met een intelligent plot en straffe acteerprestaties (Mads Mikkelsen als Le Chiffre) en een openingsscène waarin de 007-titel zijn oorsprong vind, gevolgd door één van de strafste achtervolgingsscènes ooit gefilmd. Het is samen met "OHMSS" de meest emotionele film uit de reeks, zonder aan spanning in te boeten, iets wat zelden voorkomt in het Bonduniversum. De film lag ook aan de basis van de pokerhype die tot op de dag van vandaag zijn sporen nalaat. Straffe film.
QUANTUM OF SOLACE (2008) **
Bond van dienst : Daniel Craig
Titelsong : Another way to die - Jack White and Alicia Keys
Een rechtstreeks vervolg op "Casino Royale", wat een unicum is in de reeks. Spijtig genoeg ook de meest stijlloze, hectische en meest overbodige film uit de hele serie. Heeft meer weg van "The Bourne identity" , met zijn shakey cam en achtervolgingsplot, dan van eender welke bondfilm.Na het fantastische "Casino Royale" is dit een zware teleurstelling, een foute wending in de Bondfranchise, vermoeiend en weinig entertainend. Zwak.
SKYFALL (2012) ****
Bond van dienst : Daniel Craig
Titelsong : Skyfall - Adele
Dé Bondfilm waarop de fans zaten te wachten. De perfecte mix tussen spanning, sensatie, gimmicks en realisme. Dit is visueel de mooiste uit de hele reeks, met fantastisch gefotografeerde beelden, acteerprestaties die knetteren (Bardem!), spanning die te snijden is en enkele verassingen die menig Bondfans kippenvel zal bezorgen. Het verhaal is rechtlijnig, duidelijk en toch zeer gelaagd. De locaties zijn adembenemend (het verlichte dorpje, Silva's schuilplaats en natuurlijk Skyfall zelf), de gimmicks griezelig realistisch (dat mondstuk!) en de actie knalt dat het een aard heeft. Het is de eerste Bondfilm die geregisseerd werd door een oscarwinnaar en dat zie je eraan. Er zijn geen dode momenten, geen domme grappen, geen belachelijke actiescenes en geen overbodige personages, allemaal dingen die frequent voorkwamen in voorgaande delen. De generiek moet één van de mooiste allertijden zijn. Eén nadeel, de opvolgers van "Skyfall" zal zeer, zéér sterk uit de hoek moeten komen om al dit moois te overtreffen, maar één troost : deze pakken ze ons niet meer af. Super!
donderdag 25 oktober 2012
ROSEMARY'S BABY (1968)
.jpg)
****
In 1969 werd Hollywood opgeschrikt door de brutale moord op Sharon Tate, de toenmalige vrouw van wunderkind Roman Polanski. De hoogzwangere Tate werd afgeslacht door volgelingen van Charles Manson, muzikant en sekteleider van de Manson-family. Wat een topjaar moest worden voor Polanski, hij leverde net dit meesterwerk af, werd algauw één van de vele dieptepunten uit zijn leven (Polanski ontsnapte op 15 jarige leeftijd uit een Pools concentratiekamp). Dit verklaart waarschijnlijk waarom al zijn films doordrenkt zijn van een niet te miskennen cynisme en zijn happy endings bij Polanski even frequent als echte emoties in romantische komedies.
Met dit in het achterhoofd krijgt "Rosemary's baby", misschien wel de beste thriller ooit gemaakt, een onwerelds kantje, alsof Satan zelve in de regiestoel zat. De film handelt immers over het verkopen van je ziel aan de duivel, in ruil voor eeuwige faam en geluk, iets waar Polanski zich op dat moment (naar eigen gevoel) aan bezondigd had. Hij was een decante regisseur die drugs en wilde feestjes niet schuwde en in Hollywood zijn wildste fantasieën kon waarmaken, dit ten koste van zijn dierbare naasten. Dit maakt van "Rosemary's baby" een film die je absoluut moet gezien hebben.
Rosemary en Guy, een pas gehuwd koppel, nemen hun intrek in het bekende Dakota building in New York (voor dit gebouw werd John Lennon in 1980 doodgeschoten door Mark Chapman). Hij is tweederangs-acteur die hoopt het te maken in de filmindustrie en zij is de vrouw die achter hem staat, hem volgt en helpt waar ze kan.
Wanneer één van de medebewoners zelfmoord pleegt komen Rosemary en Guy in contact met hun bejaarde buren, de Castevets. Dit ogenschijnlijk vriendelijk maar excentriek koppel ontfermt zich over de twee nieuwe bewoners en al gauw ontstaat er een vriendschapsband tussen beide partijen, waarin de bemoeizieke Minnie zich van haar meest opdringerige kant laat zien. Wanneer Rosemary op een nacht droomt verkracht te zijn door de Duivel, wordt haar hele leven overhoop gegooid en krijgen de normaalste zaken plots een dubbele betekenis en is niets of niemand wie of wat het lijkt.
Meer van de plot verklappen doe ik niet, dit is een film die je zelf moet ontdekken.
Wat ik wel kan zeggen is dat het een ongelooflijk knap gemaakte thriller is, die niet in zijn kaarten laat kijken tot op het allerlaatste moment, om dan de kijker te verbazen met een intense climax die dagenlang blijft nazinderen. De opbouw van het verhaal, waarin allerhande hints verborgen zitten, is zo systematisch opgebouwd dat je als kijker even hard in het duister tast als Rosemary en waarbij de uiteindelijke ontknoping een mokerslag van jewelste is. De film speelt zich ook bijna volledig af in het flatgebouw, volgestouwd met allerhande antieke meubelen, vol gangen en verborgen kamers, wat de sfeer bevreemdend en tegelijk vertrouwd maakt. Er zijn geen gimmicks, iets wat zeldzaam is in dit genre, geen overbodige religieuze nonsens en al zeker geen ongeloofwaardige plotwendingen. Ik durf zelfs stellen dat de film nog beter wordt de tweede maal dat je hem bekijkt, daar de nuances in de fantastische acteerprestaties beter tot zijn recht komen. Dit is samen met "Chinatown" (1974) het grootste meesterwerk van Polanski, en dat wil wat zeggen. Van het de eerste tot het laatste beeld is deze invloedrijke film een waanzinnige trip in het occulte, een meesterlijk opgebouwde, sfeervolle thriller die ongeëvenaard blijft in zijn genre en tot op de dag van vandaag in mijn eigen top tien aller tijden staat. Grandioos.
dinsdag 16 oktober 2012
George A. Romero's TRILOGY OF THE DEAD
NIGHT OF THE LIVING DEAD (1968) ****
De eerste film van George A. Romero en een instant klassieker. Om dit te begrijpen keren we even terug naar de jaren zestig. In dit tijdperk waren griezelfilms voornamelijk entertainende monstervehikels gemaakt voor een breed publiek, maar eind jaren zestig, wanneer de Vietnamoorlog op zijn hoogtepunt was en Nixon aan de macht kwam, werden horrorfilms grimmiger, kritischer en relevanter.
In het begin van deze spotgoedkope film is de toon uitermate lichtvoetig, waardoor het soms lijkt alsof je naar derderangs komedie aan kijken bent. Er is weinig dreiging en buiten het occasionele schrikmoment is er relatief weinig spanning. Na de introductie van de personages en enkele pogingen tot ontsnappen verandert de toon (ergens halverwege de film) plotsklaps van luchtig naar wel zéér grimmig. Zoals voorheen al werd aangehaald was horror tot dan toe een monster aangelegenheid waarbij weinig bloed vloeide en echte terreur zo goed als onbestaande was. "The night of the living dead" was de eerste film die de gruwelijkheden liet zien, op een realistische en weerzinwekkende wijze, en hiermee heel puriteins Amerika op zijn kop zette. Nog nooit was geweld zo plastisch in beeld gebracht (men ziet de levende doden effectief aan half opgegeten botten, darmen en schedels knagen), wat er voor zorgde dat deze film aan de oorsprong van het 16+ label lag. Vanaf dit moment neemt de film een duik in het waanzinnige en wordt de spanning opgedreven tot Hitchcockiaanse proporties. Romero schuwt duidelijk geen controverse (het kind en de moeder) en geeft ons de ene intens shockerende scene na de andere, wat resulteert in een uitermate spannende en angstaanjagende finale die nu, 45 jaar later, nog steeds niks aan kracht heeft ingeboet. De film is doorspekt met kritiek op de Vietnamoorlog (Amerikanen worden afgeschilderd als schietgrage gekken - volgens het shoot first, ask questions later principe), het nog steeds aanwezige racisme (het hoofdpersonage is een zwarte man, iets wat uniek was voor zijn tijd), en de overheid (die mensen oproept te schieten op alles wat beweegt). En hoewel men niet kan ontkennen dat bepaalde scenes in de film doen denken aan "Psycho" (een ander zwart-wit horrormeesterwerk) en sommige effecten gedateerd zijn, blijft het een straffe kijkervaring die de film in het algemeen en horror in het bijzonder voorgoed veranderde.
DAWN OF THE DEAD (1978) ****
Het veelgeprezen vervolg op "The night of the living dead" is grootser, rauwer, explicieter, grappiger en iets minder spannend dan zijn voorganger. Ditmaal geen kritiek op de Vietnamoorlog maar wel op het consumptiegedrag van de gemiddelde Amerikaan.
Aan het begin van de film is Amerika overspoelt door levende doden, het noodsignaal is afgekondigd en heel het land staat in rep en roer. Een groepje vrienden vluchten per helicopter, op zoek naar betere oorden en houden halt aan een winkelcentrum met de intentie hier te blijven. Maar wanneer een bende motards hun zinnen hebben gezet op de inboedel van dit complex, laten ze de horde levende doden mee binnen en wordt de groep genoodzaakt te vechten voor hun leven.
Waar "Dawn of the dead" vooral in verschilt van de vorige film is de toon. Hoewel het geweld pakken explicieter is en overdadig aanwezig, is er ditmaal ruimte voor een portie (zwarte) humor. Dit maakt de film toegankelijker maar op momenten ook minder angstaanjagend dan zijn voorganger. Anderzijds was het voor zijn tijd één van de meest epische horrorfilms ooit en stond hij bekend (en was hij vooral berucht) vanwege zijn hoge hoeveelheid gore. Ditmaal in kleur zien de levende doden er (relatief) echt uit en vloeit de rode kleur rijkelijk. Vietnamveteraan Tom Savini (later ook Friday the 13th en vervolgen), gebruikte zijn op het slagveld vergaarde kennis om de film te voorzien van realistische make up effecten en droeg zo bij aan het realisme dat de film kenmerkt. Het was in die tijd ongezien dat een film de horror zo getailleerd weergaf wat, de censuurcommissie ten spijt, leidde tot een ongezien kassucces (voornamelijk in Europa) en talloze kopieën, waarvan "Zombie flesh eaters aka Zombi 2" (1979) van Lucio Fulci de bekendste is. Deze film werd in Europa zelfs uitgebracht onder het valse voorwendsel het vervolg te zijn op "Dawn of the dead" (welke in Europa als "Zombi" werd uitgebracht)!
Er bestaan 2 versies van "Dawn of the dead". Een door Romero zelf gemonteerde en een andere, iets meer op horror gerichte versie die bestemd was voor de Europese markt. De Europese versie werd gemonteerd onder toezicht van niemand minder dan Italiaans horrormeester Dario Argento (toen op de top van zijn kunnen). Beide films zijn evenwaardig daar de Amerikaanse versie meer karakterontwikkeling en minder geweld toont terwijl dit bij de Italiaanse versie net omgekeerd is.
DAY OF THE DEAD (1985) ****
.jpg)
Ongemeen rauwe zombiefilm die uitermate compromisloos is en gore verheft tot een niet te onderschatten kunst. Het is een gitzwart van alle hoop ontdaan meesterwerk dat vandaag de dag nog steeds monden laat openvallen en bulkt van interessante ideeën, geschifte scenes en sterke acteerprestaties.
De hele wereld is overrompeld door wandelende doden. In een ondergrondse bunker houden enkele militairen en wetenschappers zich schuil, terwijl ze zoeken naar de oorzaak van het virus en een eventuele remedie hiervoor. Wanneer de jonge wetenschapper Sarah, haar hulpje Miguel en helikopterpiloot John de groep versterken blijkt de dreiging niet enkel van buitenaf te komen, maar ook vanuit de groep zelf. De gemoederen geraken verhit wanneer Dr. Logan, die het onderzoek naar het virus leidt en hiervoor de gevangen genomen zombies aan testen onderwerpt, gedwongen wordt zijn bevindingen te delen met de militaire instanties en hier niet aan toegeeft. Algauw verklaart Rhodes, de hoogste soldaat in rang, de oorlog aan iedereen die niet achter hem staat en wordt de levenssituatie van de onschuldige wetenschappers plots zéér penibel, met alle gevolgen van dien.
"Day of the dead", het laatste deel in de officiële trilogie, is een kopstoot van een film. Het is een pessimistische, cynische en vooral extreem harde film die enkele van de beste ideeën omtrent zombies uitspeelt tegenover de lotgevallen van de weinige overlevenden. Voor het eerst krijgen we een zombie die leren kan (Bub!), word het militaire apparaat door de mangel gehaald en krijgen we horrorscenes te zien die de verbeelding tarten (het einde is een feest voor de gorehounds onder ons). De film bevat de meeste dialogen van de hele reeks, maar aangezien ze zo sterk geschreven zijn en enkel bijdragen aan de waanzin van de situatie, is dit allesbehalve een minpunt. Sterker nog, het geeft de film een intelligente toets mee die in meeste horrorfilms (en dan zeker die van de jaren tachtig) volledig afwezig is. Het is een rauwe analyse van een extreme situatie waarin twee groepen tegen elkaar uitgespeeld worden en de uiteindelijke dreiging zich meer ondergronds (in de beveiligde bunker) situeert dan bovengronds, waar de levende doden lelijk huishouden. De film bevat scenes die je laten snakken naar adem, waaronder de ontsnapping van Miguel (de lift!), het ondergrondse gangencomplex waar de gevangen zombies één voor één worden opgehaald voor testproeven en natuurlijk de doodstrijd van Rhodes, die gepaard gaat met een van de beste one-liners uit de horrorfilmgeschiedenis (Choke on them!). Niet voor gevoelige kijkers of mensen die hun films graag luchtig zien. Dit is gitzwarte griezel, compromisloos en extreem, maar ook één van de beste zombiefilms ooit gemaakt.
De eerste film van George A. Romero en een instant klassieker. Om dit te begrijpen keren we even terug naar de jaren zestig. In dit tijdperk waren griezelfilms voornamelijk entertainende monstervehikels gemaakt voor een breed publiek, maar eind jaren zestig, wanneer de Vietnamoorlog op zijn hoogtepunt was en Nixon aan de macht kwam, werden horrorfilms grimmiger, kritischer en relevanter.
In het begin van deze spotgoedkope film is de toon uitermate lichtvoetig, waardoor het soms lijkt alsof je naar derderangs komedie aan kijken bent. Er is weinig dreiging en buiten het occasionele schrikmoment is er relatief weinig spanning. Na de introductie van de personages en enkele pogingen tot ontsnappen verandert de toon (ergens halverwege de film) plotsklaps van luchtig naar wel zéér grimmig. Zoals voorheen al werd aangehaald was horror tot dan toe een monster aangelegenheid waarbij weinig bloed vloeide en echte terreur zo goed als onbestaande was. "The night of the living dead" was de eerste film die de gruwelijkheden liet zien, op een realistische en weerzinwekkende wijze, en hiermee heel puriteins Amerika op zijn kop zette. Nog nooit was geweld zo plastisch in beeld gebracht (men ziet de levende doden effectief aan half opgegeten botten, darmen en schedels knagen), wat er voor zorgde dat deze film aan de oorsprong van het 16+ label lag. Vanaf dit moment neemt de film een duik in het waanzinnige en wordt de spanning opgedreven tot Hitchcockiaanse proporties. Romero schuwt duidelijk geen controverse (het kind en de moeder) en geeft ons de ene intens shockerende scene na de andere, wat resulteert in een uitermate spannende en angstaanjagende finale die nu, 45 jaar later, nog steeds niks aan kracht heeft ingeboet. De film is doorspekt met kritiek op de Vietnamoorlog (Amerikanen worden afgeschilderd als schietgrage gekken - volgens het shoot first, ask questions later principe), het nog steeds aanwezige racisme (het hoofdpersonage is een zwarte man, iets wat uniek was voor zijn tijd), en de overheid (die mensen oproept te schieten op alles wat beweegt). En hoewel men niet kan ontkennen dat bepaalde scenes in de film doen denken aan "Psycho" (een ander zwart-wit horrormeesterwerk) en sommige effecten gedateerd zijn, blijft het een straffe kijkervaring die de film in het algemeen en horror in het bijzonder voorgoed veranderde.
DAWN OF THE DEAD (1978) ****
Het veelgeprezen vervolg op "The night of the living dead" is grootser, rauwer, explicieter, grappiger en iets minder spannend dan zijn voorganger. Ditmaal geen kritiek op de Vietnamoorlog maar wel op het consumptiegedrag van de gemiddelde Amerikaan.
Aan het begin van de film is Amerika overspoelt door levende doden, het noodsignaal is afgekondigd en heel het land staat in rep en roer. Een groepje vrienden vluchten per helicopter, op zoek naar betere oorden en houden halt aan een winkelcentrum met de intentie hier te blijven. Maar wanneer een bende motards hun zinnen hebben gezet op de inboedel van dit complex, laten ze de horde levende doden mee binnen en wordt de groep genoodzaakt te vechten voor hun leven.
Waar "Dawn of the dead" vooral in verschilt van de vorige film is de toon. Hoewel het geweld pakken explicieter is en overdadig aanwezig, is er ditmaal ruimte voor een portie (zwarte) humor. Dit maakt de film toegankelijker maar op momenten ook minder angstaanjagend dan zijn voorganger. Anderzijds was het voor zijn tijd één van de meest epische horrorfilms ooit en stond hij bekend (en was hij vooral berucht) vanwege zijn hoge hoeveelheid gore. Ditmaal in kleur zien de levende doden er (relatief) echt uit en vloeit de rode kleur rijkelijk. Vietnamveteraan Tom Savini (later ook Friday the 13th en vervolgen), gebruikte zijn op het slagveld vergaarde kennis om de film te voorzien van realistische make up effecten en droeg zo bij aan het realisme dat de film kenmerkt. Het was in die tijd ongezien dat een film de horror zo getailleerd weergaf wat, de censuurcommissie ten spijt, leidde tot een ongezien kassucces (voornamelijk in Europa) en talloze kopieën, waarvan "Zombie flesh eaters aka Zombi 2" (1979) van Lucio Fulci de bekendste is. Deze film werd in Europa zelfs uitgebracht onder het valse voorwendsel het vervolg te zijn op "Dawn of the dead" (welke in Europa als "Zombi" werd uitgebracht)!
Er bestaan 2 versies van "Dawn of the dead". Een door Romero zelf gemonteerde en een andere, iets meer op horror gerichte versie die bestemd was voor de Europese markt. De Europese versie werd gemonteerd onder toezicht van niemand minder dan Italiaans horrormeester Dario Argento (toen op de top van zijn kunnen). Beide films zijn evenwaardig daar de Amerikaanse versie meer karakterontwikkeling en minder geweld toont terwijl dit bij de Italiaanse versie net omgekeerd is.
Ongemeen rauwe zombiefilm die uitermate compromisloos is en gore verheft tot een niet te onderschatten kunst. Het is een gitzwart van alle hoop ontdaan meesterwerk dat vandaag de dag nog steeds monden laat openvallen en bulkt van interessante ideeën, geschifte scenes en sterke acteerprestaties.
De hele wereld is overrompeld door wandelende doden. In een ondergrondse bunker houden enkele militairen en wetenschappers zich schuil, terwijl ze zoeken naar de oorzaak van het virus en een eventuele remedie hiervoor. Wanneer de jonge wetenschapper Sarah, haar hulpje Miguel en helikopterpiloot John de groep versterken blijkt de dreiging niet enkel van buitenaf te komen, maar ook vanuit de groep zelf. De gemoederen geraken verhit wanneer Dr. Logan, die het onderzoek naar het virus leidt en hiervoor de gevangen genomen zombies aan testen onderwerpt, gedwongen wordt zijn bevindingen te delen met de militaire instanties en hier niet aan toegeeft. Algauw verklaart Rhodes, de hoogste soldaat in rang, de oorlog aan iedereen die niet achter hem staat en wordt de levenssituatie van de onschuldige wetenschappers plots zéér penibel, met alle gevolgen van dien.
vrijdag 12 oktober 2012
THE WICKER MAN (1973)
***1/2
Wanneer heeft een film de titel cultklassieker verdient?
Er zijn geen uitgesproken criteria, zodoende dat de term voor elke kijker een andere lading dekt, maar er zullen weinig mensen zijn die ontkennen dat als er één film dit label verdient, het "The Wickerman" wel is. Deze film heeft alles om in die categorie te vallen. Het is vreemde mix van detectivefilm, occulte thriller, musical en drama en laat zich niet in één hokje plaatsen. Het moet zowaar één van de vreemdste films zijn die ik zelf ooit gezien heb (en tegelijk interessant is) en een must see voor iedereen die houdt van aparte cinema, die zich niet laat begrenzen door opgelegde filmregels, maar volstrekt zijn eigen ding doet en hier ook nog mee wegkomt.
De diepgelovige Sgt. Neill Howy (Edward Woodward) ontvangt op zekere dag een brief met de vraag of hij onderzoek wilt doen naar een vermist meisje, ergens op een klein eiland aan de kust van Engeland. Wanneer hij de lokale bevolking ondervraagt blijkt algauw dat geen enkel van de bewoners het meisje kent, laat staan waar ze zou kunnen zijn. Vastberaden dit mysterie op te lossen, zet hij zijn zoektocht voort en komt hij in contact met Lord Summerisle (Christopher Lee), een sinister heerschap en tevens leider van het kleine eilandje. Hoe langer Howy tussen de lokale mensen vertoeft, hoe meer hij beseft dat er iets vreemds gaande is. Van allerhande dagelijkse rituelen tot het jaarlijkse oogstfeest, niets is wat het lijkt en dat leidt uiteindelijk tot een onverwachte, schokkende finale die verrassend genoeg volkomen logisch is en weinig kijkers onberoerd zal laten.
Wat "The Wicker man" zo speciaal maakt is de sfeer. De film speelt zich voornamelijk in klaarlichte dag af (!), combineert mysterie met musical (!), heeft weinig of geen geweldscenes en al even weinig horror. Toch weet de film een vreemde spanning op te wekken die moeilijk te duiden is. Net als Sgt. Howy ben je als kijker volledig in de ban van het kleine dorpje en zijn zonderlinge, diepgelovige inwoners en hun vreemde folklore. Het mag gezegd zijn dat deze unieke film een genre op zich is en een reeks zeer straffe scenes bevat die onwerelds en tegelijk volkomen realistisch zijn (de verleidingsdans van Bondgirl Britt Eckland, het ritueel met de zwaarden, de mislukte poging van Sgt. Howy om het eiland te verlaten en natuurlijk de fantastische finale). De acteurs zijn ronduit schitterend, de stijl van de film ongeëvenaard, de muziek (hoewel niet echt mijn ding) toepasselijk en het geheel is niet minder dan een fantastisch eigenwijze film boordevol rare individuen gehuld in kleurrijke outfits, met bizarre situaties en rituelen allerhande en een ongeloofelijk angstaanjagend opgewekt Keltisch lied in een setting dat alle verbeelding tart (dit moet je gezien hebben). Meer verklappen zou doodzonde zijn. Deze film moet je zelf ervaren, en hoewel het niet iedereen zijn smaak zal zijn, is en blijft het een unicum in de magische wereld van de film.
dinsdag 9 oktober 2012
DON'T LOOK NOW (1974)
***1/2
"Don't look now" is een film die handelt over het verlies van een kind, het vasthouden aan de herinneringen ervan en het uiteindelijk loslaten van het verleden om een nieuwe toekomst te verzekeren. Het is een doolhof van symbolische verwijzingen naar die ene fatale dag waarin het jonge meisje de dood vindt, gehuld in een waas van mysterie.
Een Brits koppel (Donald Sutherland en Julie Christie) verblijft in Venetie om de dood van hun dochter te verwerken. Wanneer de vrouw benadert word door twee bejaarde zussen, die zeggen contact te hebben met haar dochter in het hiernamaals, begint er een ware helletocht voor het koppel, waarin niets is wat het lijkt en waar verleden, heden en toekomst in mekaar overvloeien, tot het onvermijdelijke gebeuren zal.
Het is weinig films gegeven dit onderwerp aan te kaarten zonder te hervallen in de gebruikelijke pseudo religieuze nonsens, maar "Don't look now" speelt het klaar. Sterker nog, het is één van de meest geloofwaardige, naturalistische bovennatuurlijke thrillers ooit gemaakt. De film deed met denken aan "Rosemary's baby" met als grote verschil dat "Don't look now" minder statische beeldvoering heeft (meer naturel), meer symboliek bevat en sneller aangeeft dat het bovennatuurlijke een rol speelt, iets wat bij "Rosemary's baby" tot op het einde twijfelachtig blijft. Het is een meditatiefilm, die de dood van een geliefde en de verwerking ervan koppelt aan de twijfelachtige hoop dat er leven na de dood is en dit presenteert volgens een caleidoscopische beeldenstroom waarin het verleden, het heden en de toekomst elkaar kruisen. Gedurende het verloop van de film krijgt de kijker het ene na het andere voorteken te zien, waaruit men kan concluderen dat de uitkomst van de situatie onvermijdelijk is, ongeacht wat er gebeurt.
De film speelt zich (bijna) volledig af in Venetië, de romantische stad bij uitstek, maar regisseur Nicolas Roeg brengt de stad in beeld als een wegrottend, van donkere steegjes voorziene labyrinth waarin alles en iedereen verdacht lijkt en de meest dagelijkse dingen nachtmerrieachtige allures krijgen. Ook de acteerprestaties zijn fantastisch. Donald Sutherland en Julie Christie zijn, in tegenstelling tot de meeste filmkoppels, twee mensen van vlees en bloed die, ondanks hetzelfde gemis, een andere kijk hebben op wat het leven kan betekenen na het verlies van een kind. Hij is sceptisch wat betreft leven na de dood (ondanks het feit dat hij die ene fatale dag had aangevoeld wat er ging gebeuren), terwijl zij zich gewillig laat meesleuren in de wereld van paragnosten en zieners.
SPOILER ALARM!!!
Het einde van de film is eentje die de meningen zal verdelen, daar het nogal onwaarschijnlijk lijkt en weinig antwoorden biedt op al het voorgaande. Maar voor mij werkt het wel. En hoewel het voor mij ook onduidelijk is wie of wat die kleine, in een rood jasje gehulde dwerg nu eigenlijk echt is, gaf het mij een rilling over de rug die twee dagen is blijven natrillen. Het einde is ronduit ijzingwekkend.
Er zijn verschillende theorieën mogelijk omtrent de dwerg. Ofwel is het gewoon de moordenaar die Venetië teistert (iets wat sporadisch word aangehaald gedurende het verloop van de film), ofwel is het een manifestatie van een onverwerkt trauma, een onverwerkt verleden dat zich wreekt, het uitzicht op een nieuwe toekomst belemmerd en de vorm aanneemt van iets vertrouwd en herkenbaar (het dochtertje met de rode jas), met alle gevolgen van dien. Hoe dan ook, deze film is een klein meesterwerk dat zich laat bekijken als een thriller maar eigenlijk zoveel meer is en welke baadt in een sfeer van echo's uit een traumatisch verleden. Een niet te missen filmervaring.
"Don't look now" is een film die handelt over het verlies van een kind, het vasthouden aan de herinneringen ervan en het uiteindelijk loslaten van het verleden om een nieuwe toekomst te verzekeren. Het is een doolhof van symbolische verwijzingen naar die ene fatale dag waarin het jonge meisje de dood vindt, gehuld in een waas van mysterie.
Een Brits koppel (Donald Sutherland en Julie Christie) verblijft in Venetie om de dood van hun dochter te verwerken. Wanneer de vrouw benadert word door twee bejaarde zussen, die zeggen contact te hebben met haar dochter in het hiernamaals, begint er een ware helletocht voor het koppel, waarin niets is wat het lijkt en waar verleden, heden en toekomst in mekaar overvloeien, tot het onvermijdelijke gebeuren zal.
Het is weinig films gegeven dit onderwerp aan te kaarten zonder te hervallen in de gebruikelijke pseudo religieuze nonsens, maar "Don't look now" speelt het klaar. Sterker nog, het is één van de meest geloofwaardige, naturalistische bovennatuurlijke thrillers ooit gemaakt. De film deed met denken aan "Rosemary's baby" met als grote verschil dat "Don't look now" minder statische beeldvoering heeft (meer naturel), meer symboliek bevat en sneller aangeeft dat het bovennatuurlijke een rol speelt, iets wat bij "Rosemary's baby" tot op het einde twijfelachtig blijft. Het is een meditatiefilm, die de dood van een geliefde en de verwerking ervan koppelt aan de twijfelachtige hoop dat er leven na de dood is en dit presenteert volgens een caleidoscopische beeldenstroom waarin het verleden, het heden en de toekomst elkaar kruisen. Gedurende het verloop van de film krijgt de kijker het ene na het andere voorteken te zien, waaruit men kan concluderen dat de uitkomst van de situatie onvermijdelijk is, ongeacht wat er gebeurt.
De film speelt zich (bijna) volledig af in Venetië, de romantische stad bij uitstek, maar regisseur Nicolas Roeg brengt de stad in beeld als een wegrottend, van donkere steegjes voorziene labyrinth waarin alles en iedereen verdacht lijkt en de meest dagelijkse dingen nachtmerrieachtige allures krijgen. Ook de acteerprestaties zijn fantastisch. Donald Sutherland en Julie Christie zijn, in tegenstelling tot de meeste filmkoppels, twee mensen van vlees en bloed die, ondanks hetzelfde gemis, een andere kijk hebben op wat het leven kan betekenen na het verlies van een kind. Hij is sceptisch wat betreft leven na de dood (ondanks het feit dat hij die ene fatale dag had aangevoeld wat er ging gebeuren), terwijl zij zich gewillig laat meesleuren in de wereld van paragnosten en zieners.
SPOILER ALARM!!!
Het einde van de film is eentje die de meningen zal verdelen, daar het nogal onwaarschijnlijk lijkt en weinig antwoorden biedt op al het voorgaande. Maar voor mij werkt het wel. En hoewel het voor mij ook onduidelijk is wie of wat die kleine, in een rood jasje gehulde dwerg nu eigenlijk echt is, gaf het mij een rilling over de rug die twee dagen is blijven natrillen. Het einde is ronduit ijzingwekkend.
Er zijn verschillende theorieën mogelijk omtrent de dwerg. Ofwel is het gewoon de moordenaar die Venetië teistert (iets wat sporadisch word aangehaald gedurende het verloop van de film), ofwel is het een manifestatie van een onverwerkt trauma, een onverwerkt verleden dat zich wreekt, het uitzicht op een nieuwe toekomst belemmerd en de vorm aanneemt van iets vertrouwd en herkenbaar (het dochtertje met de rode jas), met alle gevolgen van dien. Hoe dan ook, deze film is een klein meesterwerk dat zich laat bekijken als een thriller maar eigenlijk zoveel meer is en welke baadt in een sfeer van echo's uit een traumatisch verleden. Een niet te missen filmervaring.
Abonneren op:
Posts (Atom)