SUSPIRIA (1977)

***1/2

Dario Argento, de bekendste regisseur in het giallo-genre (een mix van occulte horror, slasherfilm en een detective verhaal) kwam begin jaren 70 in opmars met enkele straffe giallo-films ("Deep red", "The bird with the crystal plumage") om in 1977 zijn ultieme meesterwerk af te leveren. "Suspiria" hoort niet echt thuis in giallo-genre daar het enkel de occulte horror belicht en weinig of geen verhaal vertoont en het vooral gemunt heeft op de zintuigelijke waarnemingen. "Suspiria" is een streling voor het oog, een feest voor de oren en is tegelijk boedmooi en griezelig spannend. Al vanaf de eerste minuut wordt de kijker ondergedompeld in een niets aflatende beeldenstroom waar sfeer belangrijker is dan het verhaal en voor één keer is dit niet storend. Integendeel, het geeft "Suspiria" een uitermate intense bovennatuurlijke feel die negentig minuten lang de kijker van de ene prachtige en verbazingwekkende scene naar de andere loodst. Argento is een perfectionistische beeldenkunstenaar en bij deze film was hij op de top van zijn kunnen.

Het verhaal begint bij Suzy, een jonge amerikaanse ballerina die, op uitnodiging van een prestigieuze balletschool, afreist naar Europa om daar carriere te maken. Algauw raakt zij hierbij verstrikt in een wespennest van hekserij, nachtelijke rituelen en bloedige moorden. Het blijkt dat de stichter van deze balletschool een eeuwenoude heks is, met een voorliefde voor jonge vrouwen. Terwijl Suzy aan deze beproeving probeert te ontsnappen, wordt ze achterna gezeten door een seriemoordenaar die één voor één de jonge schoolgaande vrouwen uitmoordt en meer met de hele zaak te maken heeft dan eerst werd gedacht.

Eerlijkerwijs kan men stellen dat een verhaal in "Suspiria" onbestaande is en de film eigenlijk meer een aaneenschakeling van set-pieces is, gehuld in sinistere neon verlichting (meestal rozig!), dan een coherent, stelselmatig opgebouwd verhaal. Normaal gezien heeft dit invloed op mijn kritiek maar voor "Suspiria" werkt het. Sterker nog, het is een pluspunt die de waanzin versterkt, de dromerige sfeer uitpuurt en de film onvoorspelbaar maakt, iets waar veel griezelfilms nog van kunnen leren.
Er zitten ongeloofelijk sterke scenes in de film, waaronder de eerste 15 minuten, de scene met de prikkeldraad, de scene met de blinde man en zijn hond en de finale.
Ook de demonische soundtrack van Goblin, een italiaanse prog-rock band, is wederom fantastisch.

Wel opgelet, mensen die enkel houden van realistische(?) horrorfilms dienen "Suspiria" te mijden.
Het is een sfeervolle film waar de belichting, de mise en scene en de muziek meer impact creeeren dan de liters bloed die vloeien (welke zéér rood gekleurd is) en waar sfeerschepping primeert op de schrikeffecten. Maar als dat je ding is, is "Suspiria" een niet te missen meesterwerk.
Kreeg twee inferieure vervolgen, met name "Inferno" (1980) en "Mother of tears" (2007), waarvan "Inferno" de betere is.