**1/2
Het is algemeen bekend dat de beste verfilmingen van een Stephen King roman zich eerder situeren in het niet horror genre ("Stand by me" en "The Shawshank redemption") dan in zijn overbekende griezelboeken. Van al zijn gruwelromans zou Pet sematary het betere (al dan niet beste) werk zijn, maar dat gaat niet echt op voor de film. Dit mede omdat het scenario grote gaten vertoont en niet echt coherent is (de ene zombie is een wegrottend dom lijk, de andere wordt plots sneller, slimmer en sterker), weinig plausibel lijkt (3 jarige peuters die volwassen mensen aanpakt) en al bij al weinig of geen karakterontwikkeling vertoont.
Waar "Pet sematary" echter wel scoort is op het vlak van sfeerschepping. Debutante Mary Lambert, regisseur van videoclips (oa "Like a virgin" en "like a prayer" van Madonna), dompelt de kijker onder in een waanzinnig universum vol viscerale horror, waarbij de kijker van de ene gruwel in de andere wordt gesmeten. Sommige beelden zijn uitermate griezelig en niet geschikt voor gevoelige kijker. Ik zou zelfs durven stellen dat de laatste 15 minuten op het randje van de wansmaak balanceren en zelfs de meest doorwinterde horrorfanaten even zal doen laten slikken. Er hangt iets ziekelijks rond de uitwerking van de scenes met Cage, de moorddadige kleuter en jongste telg van de familie Creed.
Ook Zelda, de door een ruggegraat vergroeiing geteisterde zus van Rachel, is een groteske verschijning die allesbehalve fraai oogt en me keer op keer weer de stuipen op het lijf jaagt.
Desondanks al de horrorhoogstandjes blijft "Pet sematary" op narratief vlak een sof. Het lijkt wel alsof Stephen King, die niet alleen de roman maar ook de screenplay voor deze film schreef, alle (overbodige?) karakterontwikkelingen overboord smeet om enkel de shockeffecten te etaleren. Er zijn een pak overbodige scenes (waaronder de pijnlijke scheldtirade van de schoonvader op de begrafenis van Cage), die thuishoren in een andere film en vele losse eindjes (de geest van Pascow, Zelda) die leidden tot niets.
Wanneer men een film maakt die zich afspeelt in een alternatief universum met een eigen logica, eigen wetten en regels, is het noodzakelijk deze wetten en regels uit te tekenen, af te lijnen en te begrenzen, zodat de kijker weet wat er mogelijk is en mee kan anticiperen naar een mogelijke uitkomst. "Pet sematary" legt een basis idee op de plank (men begraaft een dode in de vervloekte grond en deze zal wederkeren als domme bloeddorstige zombie) om deze dan gaandeweg te verwerpen en alles in teken te stellen van de gruwel en griezel, zonder daarbij de plausibiliteit te behouden (zombie-Cage lijkt wel een geupgrade versie van zijn oude zelf).
Toch twee en halve ster omdat de film zich niet gemakkelijk laat vergeten, een paar sterke scenes in petto heeft en al bij al gruwelijk genietbaar is. En daar is het uiteindelijk toch om te doen, nietwaar?
03-09-2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten