THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE (1974)

****

Gebaseerd op waargebeurde feiten (hetzij te nemen met serieuze korrels zout) vertelt "The Texas chainsaw massacre" het verhaal van 5 jongeren die in 1973 op mysterieuze wijze verdwenen.
Na het bezoeken van het graf van hun overleden grootouders beslissen de jongeren om een kijkje te nemen in het ouderlijk huis van hun familie. Onderweg pikken ze onheilspellende lifter op die zichzelf mutileert en doodsbedreigingen uit, vreemde rituelen uitvoert en zelf één van de jongeren fysiek aanvalt. Na hun aanvaring met dit illustere heerschap reist de bende, ondanks de talloze waarschuwingen van verschillende dorpbewoners (waaronder natuurlijk de rare man van het tankstation), door naar het vervallen huis waar enkele van hen hun jeugd doorbrachten.
Wanneer twee van hen de buurt verkennen op zoek naar een leuke plek om te zwemmen, komen ze terecht in de handen van een kannibalistische familie en wordt hun road trip een ware nachtmerrie.

Na de gouden jaren 60 kwamen er in begin jaren 70 een reeks compromisloze films uit waarin de hoofpersonages niet meer belaagd werden door uit de kluiten gewassen insecten en gemene buitenaardse wezen maar door andere, hetzij iets minder vriendelijke mensen die zonder enig motief geweld en doodslag hanteren als reactie op de normvervaging van die tijd (zie ook "Straw dogs", "Deliverance" en "Last house on the left"). Elk van deze films zijn uitermate hard, cynisch, sadistisch en volstrekt humorloos en gaven het publiek een nieuw soort in de realiteit gevestigde dreiging die tot dan toe ongezien was.
Van al deze films vind ik "The Texas chainsaw massacre" de sterkste. Het tempo van de film ligt, na het eerste ietwat kalme half uur, zo hoog dat je als kijker achteraf het gevoel hebt dat je er zelf bij was. De waanzin wordt met de minuut groter, ondanks dat er weinig of geen bloed vloeit en de spanning wordt opgedreven tot het bijna ondraagelijk wordt. Alsook is het de eerste film die de grote horror clichés (de jongeren op trektocht, de disfunctionele familie, het kat -en muisspel tussen dader en slachtoffer) uitpuurt en doordrijft en niets aan de verbeelding van de kijker overlaat. Daar waar de meeste jongeren in dit soort films voornamelijk domme dingen doen en het verdienen te worden afgemaakt, zijn de personages hier van vlees en bloed, reageren ze impulsief en realistisch en krijg je op geen enkel moment het gevoel dat het om acteurs gaat (alhoewel de acteerprestaties niet echt oscarwaardig zijn).

Debuterend regisseur Tobe Hooper zet deze helletocht op een ongekend rauwe, naturalistische manier in beeld, laat zijn acteurs de meest waanzinnige dingen doen (getuige hiervan zijn de laatste 20 minuten) en geeft verder geen uitleg aan de situatie, wat de waanzin alleen maar versterkt. Eén van de sterkste scenes in de film is de introductie van Leatherface, een mentaal gehandicapte reus met een voorliefde voor (van mensenhuid gemaakte) maskers, tevens ook de jongste telg van de niet zo vredelievende familie. Het is een heuse krachttoer hoe Hooper de spanning in deze scene rustig aan opbouwt (zonder muziek en met enkel het geluid van een knorrend varken (!))  om dan met een schedelverbijzelende hamerslag de hele film in gang te trekken. Hierop volgt meteen een tweede klassieke scene waarin onze GVR (vervang vriendelijke door vijandige) een nieuwe betekenis geeft aan vlees aan den haak gooien. Zelden zo geshockeerd geweest bij het zien van een film (ik was pas 12...niet aan te raden onder de 16) en dit is pas het begin. Wat volgt is een ongeloofelijk knap gemaakte shocker die ik nooit zal vergeten en nog altijd aanschouw als één van de beste horrorfilm aller tijden en komende van een liefhebber van het genre betekent dit heel wat.

07-09-2012